Η γλώσσα είναι σαν ένας πολυεδρικός πολύτιμος λίθος. Χρειάζεται και η αντικειμενικότητα (ήρθε το βράδυ) και η υποκειμενικότητα (ήρθε βραδιάτικα, όπου υπόρρητα δηλώνεται η ενόχληση), και το επίσημο ύφος (παράταση), το καθωσπρέπει αλλά και το οικείο, χαλαρό ύφος (παράτα), και η επιστημονική έκφραση (σπογγώδης εγκεφαλοπάθεια) και το εκλαϊκευτικό ύφος (νόσος των τρελών αγελάδων), το λόγιο ύφος (εαρινός) αλλά και το μη λόγιο (ανοιξιάτικος) ο γραπτός λόγος (ανελκυστήρας) αλλά και ο προφορικός (ασανσέρ), το σοβαρό (κτηνίατρος), το σοβαροφανές αλλά και το αστείο (χαϊβάν ντοκτόρ), η περιγραφή, έστω και μεταφορικά (έχει μέσο, δόντι) αλλά και η υπερβολή (έχει χαυλιόδοντα), το ρετρό (παρντόν) και το μοντέρνο (σόρι), με άλλα λόγια ένα γλωσσικό όργανο που να μπορεί να ανταποκρίνεται σε όλες τις καταστάσεις, λίγο πολύ όπως η γκαρνταρόμπα μας: έχει ρούχα για όλες τις περιστάσεις, αρκεί να φορούμε κάθε φορά το κατάλληλο ένδυμα.
Της Άννας Αναστασιάδη-Συμεωνίδη
Καθηγήτριας γλωσσολογίας στο Τμήμα Φιλολογίας του Α.Π.Θ.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου