Αφιέρωμα στο Φίλο μου Αλέξη Τσουχνικά που χάθηκε πρόωρα το Γενάρη του 2010
Δεν φεύγουν έτσι Αλέξη!
Αιφνιδιαστικά, παραβιάζοντας την προτεραιότητα τόσων άλλων. Πόνος, θλίψη και λύπη μας καταλαμβάνει σε κάθε θάνατο. Με τον δικό σου αισθανόμαστε και οργή! Οργή! Για την αδικία του προώρου. Η γη που τόσο πόνεσες, που τόσα χρόνια μόχθησες και πολέμησες για να την κάνεις να γέννα μόνη της χωρίς χάπια και τεχνητούς πόνους ... τώρα, αχάριστα ανοίγει τα σαγόνια της για να σε καταπιεί. Ο Κρόνος που τρώει τα παιδιά του!
Δυσκολεύεται το μυαλό μου να συνηθίσει το χαμό σου. Πριν λίγες μέρες γιορτάζαμε τα Χριστούγεννα με τον παραδοσιακό μας πια τρόπο. Ήμασταν όλοι μαζί και εσύ ήσουν «όλοι»! Και τώρα ... δεν θέλω να σκέφτομαι τα επόμενα Χριστούγεννα, «Αλέξιε, άνθρωπε του Θεού», όπως σε έλεγα λόγω του συνονόματου σου Άγιου. Δεν θα σε ξεχάσουμε «Αλέξιε άνθρωπε του ... Ανθρώπου», τον εφηβικό σου ενθουσιασμό και την ανδρική σου μαχητικότητα, τους αγώνες και τα οράματα σου, την αρχοντιά σου, το αμίμητο χαμόγελο σου και την ασταμάτητη διάθεση για προσφορά.
Η κόρη σου και η γυναίκα σου θα ποτίζουν τα όνειρα σου, δεν θα αφήσουν να μαραθεί ο,τι φύτεψες. Το παράδειγμα της ζωής σου και όχι οι ψαλμωδίες κάνουν αιωνία σου την μνήμη! Όταν παίρνουμε το ντουφέκι τους και πολεμάμε ζουν οι πεθαμένοι.
Καλό ταξίδι φίλε μου και Άρχοντά μου και καλή αντάμωση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου